Over Bloed

Door onze bloedvaten (aders en slagaders) stroomt bloed. Bloed bevat vocht en bloedcellen. Het vocht (plasma) bestaat uit water, zouten en eiwitten. De cellen zijn te verdelen in:

rode bloedcellen (erytrocyten) voor het transport van zuurstof en koolzuurgas witte bloedcellen (leukocyten) voor de bescherming van ons lichaam tegen virussen en bacteriën, maar ook voor het opruimen van dode cellen en beschadigde weefsels  bloedplaatjes (trombocyten) voor het dichten van beschadigde bloedvaten, ook wel bloedstolling genoemd

Bloedplaatjes zijn afsplitsingen van grote cellen (megakaryocyten) in het beenmerg. In rust zijn het kernloze platte ronde schijfjes, 3 micrometer dik, met een doorsnede van 10 micrometer. Als ze geactiveerd worden veranderen ze van platte schijfjes in bolletjes met lange tentakels, waardoor ze gemakkelijker aan elkaar en aan de omgevingsstructuren kunnen binden. Normaal hebben mensen tussen de 150 en 350 miljoen bloedplaatjes per milliliter. Ze blijven tussen de 7 en 10 dagen in het bloed, waarna ze worden afgebroken met name in de milt, maar ook in de lever.

Electronen microscopische opname van bloedplaatjes. In de bloedplaatjes zijn allerlei functionele organellen en blaasjes te zien.

Stolling

Bloedplaatjes hebben op hun oppervlak eiwitten zitten die aan beschadigde vaatwandstructuren kunnen binden. Als ze hier aan binden worden ze geactiveerd en scheiden ze allerlei stollingsbevorderende stoffen uit. Hierdoor worden bloedplaatjes in de directe omgeving ook geactiveerd en gebonden, waardoor er een plaatjesprop ontstaat. En er vindt vaatvernauwing plaats. Het ontstaan van deze plaatjesprop én de vaatvernauwing, zijn belangrijk voor het goed verlopen van de bloedstolling.

Als het bloedvat kapot gaat worden de bloedplaatjes geactiveerd en begint het stollingsproces.

Enkele afbeeldingen van een geactiveerd bloedplaatje.
 

Een electronen microscopische opname van een geactiveerd bloedplaatje. Door de tentakels kan het zich beter binden aan de vaatwand of aan andere bloedplaatjes
 

Een geactiveerd bloedplaatje. Op deze opname is te zien dat er allerlei stofjes worden uitgescheiden, zodat bloedplaatjes in de omgeving ook actiever worden en helpen met het stollingsproces.